Astronomische observaties uitgevoerd in de regio van het elektromagnetische spectrum, met golflengtes van ongeveer 10 tot 350 nanometer. Het ultraviolette spectrum is onderverdeeld in de extreme-ultraviolet (EUV; 10–90 nm), ver-ultraviolet (FUV; 90–200 nm), en in de buurt van-ultraviolet (in de buurt van-UV; 200– 350 nm). Ultraviolette straling uit astronomische bronnen bevat belangrijke diagnostische informatie over de samenstelling en de lichamelijke toestand van deze objecten. Deze informatie bevat atomaire absorptie en emissie lijnen van alle de meest voorkomende elementen in vele staten van ionisatie. De waterstof molecule (H ₂), de meest voorkomende molecuul in het heelal, heeft haar absorptie en emissie lijnen in de ver-ultraviolet. Aldus, ultraviolet opmerkingen maken het mogelijk om een zeer brede waaier van fysieke voorwaarden van materie in het universum, uit de zeer koud gas in dichte interstellaire regio's met een temperatuur van misschien 30 K (−406 ° F) aan het hete gas sonde gevonden in supernova resten en in de coronas van sterren en sterrenstelsels met temperaturen naderen 10 ⁶ K.