Een soort oryx die voorheen bewoond alle van Noord-Afrika. Het heeft een lange taxonomische geschiedenis sinds zijn ontdekking in 1816, door Lorenz Manager, als Oryx algazel . Deze oryx is net iets meer dan 1 m (3.3 ft) in hoogte en mag maximaal 200 kg (440 lb) wegen. Nu uitgestorven in het wild is.

De Algazel gevormd beslagen van gemengde geslachten van maximaal 70 leden, met de bulls meestal begeleiden de beslagen. Ze semideserts en woestijnen bewoond, en waren aangepast aan live in de extreme hitte - met hun efficiënte koeling mechanisme en zeer lage eis van water. Scimitar oryx waardplanten groenaanleg - grassen, succulente planten en plantendelen, vooral tijdens de nacht of vroeg in de ochtend. Geboorten piek tussen maart en oktober. Na een zwangerschapsduur periode van acht tot 9 maanden, één kalf geboren, en kort na, de vrouwelijke ervaringen een postpartum estrus.

In Ancient Egypt, de scimitar oryx was gedomesticeerde en beschouwd als aanbod voor goden en als voedsel gebruikt. Wealthy mensen in het oude Rome gefokt ook de oryx. Het gebruik van hun waardevolle huiden begon in het middeleeuwse tijdperk. De Eenhoorn mythe kan hebben afkomstig uit waarnemingen van een gewonde Algazel.

Zodra wijdverspreid in Noord-Afrika, nu het is geclassificeerd als uitgestorven in het wild door de IUCN. Zij oorspronkelijk begon afneemt als gevolg van klimatologische veranderingen; later, ze uitgebreid werden bejaagd voor hun hoorns. Vandaag, ze worden gefokt in gevangenschap.

De nomenclatuur van dit dier heeft veel veranderingen ondergaan sinds zijn ontdekking in de vroege 19e eeuw. Werd het eerst beschreven door Lorenz Manager, Duits natuurwetenschapper, in 1816 als Oryx algazel. Maar het niet raadzaam werd geacht door Sir John Ellerman (tweede Baronet), Engelse reder, natuurlijke historicus en filantroop en Terence Morrison-Scott, een Brits zoöloog en werd vervangen door Oryx tao in 1827. In 1827, een andere soorten naam leucoryx werd gebruikt, maar al snel een synoniem werd toegewezen aan de Arabische oryx (Oryx leucoryx). Alle deze namen al snel door Oryx dammah een decennium later door Philipp Jakob Cretzschmar, een Duitse arts vervangen werden. Hoewel de oudste naam Oryx algazel geherintroduceerd na de naam leucoryx is mislukt, maar, in 1951, Ellerman en Morrison-Scott de naam realiseerde was niet geschikt. Ten slotte in januari 1956, de International Trust voor zoölogische nomenclatuur aanvaard Oryx dammah als de wetenschappelijke naam, hoewel er veel papers gepubliceerd kort na gemaakt verwarring met behulp van andere namen.

De Algazel heeft 58 chromosomen. Zijn er een paar grote submetacentric autosomes en 27 acrocentric autosomaal paren. De X- en Y chromosomen zijn de grootste en kleinste acrocentrics. In de eerste moleculaire studie op deze soort, genetische diversiteit onder Europese, Noord-Amerikaanse en enkele andere gevangen groepen werd waargenomen. Een diepe divergentie stond in het teken binnen het mitochondriaal DNA-haplotypes. De geschatte divergentie tijd was teruggevoerd tot 2.1 tot en met 2.7 miljoen jaar. De bevolking steeg van ongeveer 1.2 en 0,5 miljoen jaar geleden.

In een andere studie naar de opmerking van de genetische verschillen tussen Oryx soorten, karotypes van Oryx soorten - namelijk O. gazella gazella, O. g. beisa, O. g. callotis, O. dammah en O. leucoryx - werden vergeleken met de standaard karotype van Bos taurus. Het aantal autosomes in alle karotypes was 58. De X- en Y chromosomen werden bewaard in alle vijf soorten. O. g. gazella was een verschillend van andere soorten Oryx als gevolg van de vaste 2; 17 centric fusion, die tot uiting komt dat het geografisch geïsoleerd van andere Oryx taxa is geweest, en stemt in met de classificatie van O. gazella en O. beisa als aparte soort. Na de analyse, werd geconcludeerd dat de steriliteit in hybriden (geproduceerd door kruising in Oryx soorten) had nog niet ontwikkeld en er levensvatbaarheid was.