Onder alle vloeistoffen heeft water bijna de grootste capaciteit voor het opslaan van warmte terwijl relatief kleine temperatuurveranderingen ondergaan. In feite, de bovenste 2 m (6.2 ft) van de oceaan kunt opslaan zo veel warmte als de gehele bovenliggende atmosfeer, die veel minder massa en veel minder vermogen heeft voor het opslaan van warmte. De meteoroloog-klimatoloog Carl Rossby en andere wetenschappers vóór hem vestigde de aandacht op het feit dat de grote massa van de oceaan van de wereld niet alleen grote hoeveelheden warmte kan opslaan, maar ook deze warmte door direct contact met de atmosfeer voor lange perioden van tijd, van jaar tot millennia verwijderen zou. Dit kan worden bereikt door de neerwaartse beweging van het water dat wordt waargenomen in bepaalde gebieden van de oceaan van de wereld zoals de Labradorzee optreden. Relatief dichte oppervlak water kan zinken en verplaats minder dichte ondergrond water. Zelfs als de temperatuur van het oppervlaktewater warmer is dan het ondergrond water dat het verdringt, de oppervlaktewater kan nog steeds worden dichter dan de ondergrond water als zijn zoutgehalte groter dan de ondergrond water is. Op een ondergrond diepte die deze warmte kan worden vervoerd via oceaanstromingen over grote afstanden in zowel de horizontale als de verticale voordat hij terugkeerde naar de oppervlakte van de zee in gewijzigde vorm door het mengen van water massa's van verschillende temperaturen en zoutgehaltes. Dit mechanisme heet de thermohaliene circulatie ("thermo" verwijst naar de temperatuur en de "haline" te zoutgehalte) en is de volksmond bekend als de oceaan transportband.