Middelengels is de naam gegeven door historische taalkunde aan de verschillende vormen van de Engelse taal gesproken tussen de Norman invasie van 1066 en de midden-tot-eind 15e eeuw, toen de Chancery Standard, een vorm van Londen gebaseerde Engels, begonnen te wijdverspreid geworden, een proces dat geholpen door de invoering van de gedrukte pers in Engeland door William Caxton in de jaren 1470, en iets later door Richard Pynson. Tegen die tijd was de ontwikkeling van de Northumbrian dialect gesproken in Zuid-Oost-Schotland in de Schotse taal. De taal van Engeland zoals gesproken na deze tijd, tot 1650, is bekend als Early Modern English .

In tegenstelling tot oude Engels, die grotendeels de neiging aan te nemen laat West Saxon kopiëerders conventies in de onmiddellijke Fyniciërs periode, Midden Engels geschreven taal wordt weergegeven op een grote verscheidenheid van kopiëerders (en vermoedelijk dialectal) vormen. Echter de diversiteit van vormen in schriftelijke Middelengels betekent grotere verscheidenheid van gesproken vormen van Engels dan kan worden gevonden in Fyniciërs Engeland, noch een getrouwe representatie van hedendaagse gesproken Engels (hoewel misschien meer trouw aan dit dan kan worden gevonden in oude Engelse teksten). Rather, deze diversiteit suggereert het geleidelijke einde van de rol van Wessex als een brandpunt en trendsetter voor kopiëerders activiteit, en de opkomst van meer onderscheiden lokale kopiëerders stijlen en dialecten, en een algemeen patroon van overgang van activiteit in de loop der eeuwen die volgen, geschreven als Northumbria, East Anglia en Londen emerge achtereenvolgens zo belangrijke centra van literaire productie, met hun eigen algemene belangen.