Het doel van het monetaire beleid in veel landen is om ervoor te zorgen dat de inflatie noch te hoog noch te laag is. Het modieuze werd in de jaren negentig om de centrale bank van een land een expliciete te bepalen van de inflatie naar doel. Door 1998, enkele 54 centrale banken had een inflatiedoelstelling, vergeleken met slechts acht aan het eind van 1990, het jaar in welke Nieuw-Zeeland Reserve Bank werd de eerste moet een doel worden ingesteld. In de meeste geïndustrialiseerde landen, het doel, of het midden van een doelbereik en voor de consument-prijs inflatie is meestal tussen 1% en 2. 5%. De reden niet nul is is dat officiële prijsindices overschat inflatie, en dat de landen liever een beetje inflatie deflatie. Monetair beleid kost tijd om een impact hebben. Zodat centrale banken meestal hun beleidswijzigingen op een raming van de inflatie, niet de huidige tarief baseren. Als verwachte inflatie in twee jaar tijd, zeggen, boven de doelstelling rente worden verhoogd. Als het onder doelstelling, tarieven worden gesneden. Waarom hebben een inflatiedoelstelling? Instellen van een inflatiedoelstelling meestal gaat hand in hand met de mogelijkheid voor een centrale bank aanzienlijke discretionaire bevoegdheid bij het vaststellen van beleid, zo transparantie in de besluitvorming is essentieel en is daarom meestal verhoogd als onderdeel van het proces van goedkeuring van een doel. Meer fundamenteel, door het maken het makkelijker om te oordelen of beleid op de rails, een inflatiedoelstelling het makkelijker om te houden van een centrale bank maakt voor haar prestaties. Het loon van centrale bankiers kunnen worden ontworpen om hen te belonen voor het bereiken van het doel. Maar sommige centrale bankiers betogen dat een inflatiedoelstelling de flexibiliteit van hun beleid te veel beperkt, dat is een reden waarom de wereld meest krachtige centrale bank, de Federal Reserve, Amerika's (tot nu toe met succes) heeft aangevoerd tegen het feit dat een.