In de taalkunde is intonatie de variatie van de toonhoogte bij het spreken. Intonatie en stress zijn twee hoofdelementen van taalkundige prosodie. Vele talen gebruiken toonhoogte syntactisch, bijvoorbeeld verrassing en ironie over te brengen of een instructie om een vraag te wijzigen. Dergelijke talen intonatie talen worden genoemd. Engels en Frans zijn bekende voorbeelden. Sommige talen gebruiken toonhoogte te onderscheiden van woorden; deze tonale talen worden genoemd. Thai en Hausa zijn voorbeelden. Intermediair standpunt wordt ingenomen door talen met tonale woord accent, bijvoorbeeld Noors of Japans. Rising intonatie betekent de toonhoogte van de stem verhogingen in de tijd; vallende intonatie betekent dat de toonhoogte met de tijd vermindert. Een dompelen intonatie valt en vervolgens stijgt, overwegende dat een piek intonatie stijgt en vervolgens daalt. Het klassieke voorbeeld van intonatie is het vraag-instructie onderscheid. Bijvoorbeeld noordoosten Amerikaans Engels, zoals zeer vele talen (Hirst & DiCristo, eds. 1998), heeft een stijgende intonatie voor echo of declaratieve vragen (hij vond het op de straat?), en een dalende intonatie voor wh-vragen (waar vond hij het?) en verklaringen (hij vond het op de straat.). Ja of nee vragen (hij vond het op straat?) hebben vaak een stijgende einde, maar niet altijd. The Chickasaw taal heeft het tegenovergestelde patroon, stijgende voor verklaringen en vallen met vragen.