Locomotief frames waren over het algemeen van twee typen, plaat of staaf. In het UK plaat frames werd standaard terwijl in de Amerikaanse bar frames standaard waren. In het UK tijdens de 19e eeuw, locomotieven werden gebouwd met binnen kaders, buiten frames en dubbele frames. De regelingen werden berecht door verschillende ontwerpers biedt verschillende redenen voor hun keuze. Double frames gaf betere stabiliteit en kracht en het was de praktijk om twee sets van lagers voor de aangedreven wielen en een ingesteld voor gekoppelde wielen. Dubbele frames gemaakt locomotieven zwaarder maar, gegeven de wetenschap van de metallurgie in die dagen, waren zij voorkeur tegen enkele frames omdat de laatste een neiging toonde om meer gemakkelijk breuk. Er waren sommigen die geloofden dat het risico van verbroken crank assen met dubbele frames, werd verminderd en, zelfs als ze breken, het risico van ontsporing werd verminderd. , Verbeteringen in de kwaliteit van het staal gebruikt en de noodzaak om gewicht te verminderen leidde uiteindelijk tot de universele invoering van binnen frames door het einde van de eerste Wereldoorlog. Tijdens de bouw van frames was het essentieel om ervoor te zorgen dat zij vierkante, waren aangezien eventuele afwijkingen zou resulteren in de cilinders, ventiel beweging of krukken wordt uit de lijn en waardoor schade tijdens uitvoeren. Sommige locomotieven gebruikt gegoten frame bedden, met name in de Verenigde Staten en door Beyer-Peacock waar het frame motor was een enkel stuk staal gieten, dus garanderen het ding bleef vierkant en waar. De Zuid-Afrikaanse GM-AM locomotieven hebben ook gegoten bedden.