De hypothese dat de continenten van vandaag in één keer integraal deel uitmaken van een enkele grote continent (Pangea) of van een noordelijke continent (Laurazië waren) gescheiden door de zee Tethys uit een zuidelijke continent (Gondwanaland). Deze integraal onderdeel vervolgens gescheiden en dreef naar hun huidige locaties. Het oorspronkelijke idee is traceerbaar naar Antonio Snider (1858); wetenschappelijke bewijzen voor de hypothese werd verstrekt door Suess (1900), Taylor (1910), en zeer aanzienlijk, door Wegener (1929) en du Toit (1937). Echter het bewijs was niet beschouwd sterk genoeg voor de algemene aanvaarding tot paleomagnetic gegevens over de verspreiding van de zeebodem en verkeer van de magnetische pool werden geproduceerd in de late jaren 1960. Ontdekking van paleomagnetic variaties bleek dat de motie van de magnetische pool, zoals bepaald op basis van metingen op rotsen in één continent, niet met de ontwerpresolutie overeenstemmen zoals bepaald door soortgelijke metingen in een ander continent. De theorie van de continentale drift werd verder versterkt door de ontdekking dat de verdieping van de oceanen had blijkbaar zijn gespreid door materiaal van de mantel door middel van de mid-oceanische ruggen komen. De theorieën van continentale drift en plaat ontwerp-resoluties (platentektoniek) zijn vrijwel identiek. Het belangrijkste verschil is dat de voormalige de continenten zelf als bewegende, geïsoleerde blokken beschouwt. De laatste acht dat als integraal onderdeel van grotere blokken (platen) die zijn aaneengesloten en verplaatsen als gehelen verplaatst de continenten. Het verschil is afgenomen in de afgelopen jaren met de introductie, in de theorie van de beweging van de plaat, van de hypothese dat sommige of alle van de blokken worden gescheiden door regio's van kunststof die niet wordt verplaatst met de blokken.