Frank Hope-Jones, bedacht in samenwerking met George B. Bowell, de synchronome remontoire in 1895 na een bezoek aan een tentoonstelling te zien van een installatie van een systeem van elektrische klokken bedacht door Van der Plancke van La precisie Cie. , Brussel. De remontoire werd het eerst gebruikt om terug te spoelen van de trein van een Slingeruurwerk; later, werd het geregeld om op te treden rechtstreeks op de slinger te geven een impuls door middel van een roller en pallet. De roller eraf vallen de pallet veroorzaakt twee elektrische contacten te sluiten en een electro-magneet vervangen een arm van de zwaartekracht in voorbereiding voor de volgende impuls. Een telling wiel werd gebruikt voor het meten van uit perioden van half-minuten vanaf een impuls naar de volgende, het sluiten van de contacten ook verzenden pulsen van stroom te slave klokken in een systeem. De synchronome klok werd een standaard patroon dat weinig varieerde gedurende een lange periode van vervaardiging. Het is waarschijnlijk de bekendste van zijn soort voor gebruik als een master klok, en het werd verkocht in grotere aantallen dan enig ander dankzij de publiciteitsmaatregelen van Hope-Jones. In 1921 werd het gebruikt door William Hamilton Shortt als de slave klok voor zijn 'gratis-slinger klok', geïnstalleerd in Edinburgh observatorium. Een nauwkeurigheid van minder dan een tiende van een seconde die een dag fout werd bereikt, verdrijven de Riefler regelgever klokken van observatoria over de hele wereld.