Een maat voor de helderheid van een hemelse object ten opzichte van de helderheid van een standaard, dat wil zeggen, op een helderheid van de opgegeven waarde. Meestal kortweg omvang als de betekenis duidelijk is. Het begrip is geïntroduceerd door Hipparchus in 150 v. Chr.-hij de 15 helderste sterren als sterren van de eerste magnitude en sterren net zichtbaar met het blote oog aangewezen als sterren van de zesde omvang. Het idee werd uitgebreid door Ptolemaeus (150 v. Chr.) en haar moderne vorm gegeven door Pogsons in 1856. Van Hipparchus regeling zoveel mogelijk intact houden John Herschel, ongeveer 1830, maakte een verschil van 5 magnitude gelijkwaardig is aan een verhouding van precies 100 in helderheid. Met andere woorden, twee sterren die verschillen in omvang door 5 verschillen in helderheid door een verhouding van precies 100 tot 1. Een bepaald object zal hebben verschillende groottes, afhankelijk van welk deel van het spectrum van het object wordt gebruikt voor het bekijken. Tenzij expliciet anders wordt vermeld, wordt aangenomen dat het object worden weergegeven in de optische (licht) deel van het spectrum en schijnbare magnitude is gewoonlijk bedoeld. Als verschillende delen van het spectrum worden overwogen, visuele grootte van de termijn voor de omvang van het object wordt gebruikt, zoals gezien in het licht. (Let erop dat hoewel de term stellaire magnitude is, deze ook wordt toegepast op niet-stellaire objecten.)