Zwakke lichtgevende emissies die verschijnen direct boven een actieve onweer en samenvallen met cloud-grond of intracloud bliksem knippert. Hun ruimtelijke structuren variëren van kleine één of meerdere verticaal verlengde vlekken, tot spots met een zwakke extrusies boven en onder, heldere groeperingen die vanaf de toppen van de wolk op hoogten tot ongeveer 95 km. Sprites zijn overwegend rode. De helderste regio ligt in het bereik 65–75 km hoogte, waarboven er is vaak een vaag rode gloed of onregelmatige structuur die strekt zich uit tot ongeveer 90 km. onder de heldere rode regio, blauwe Rank-achtige filamentary structuren vaak uitbreiden naar beneden tot zo laag als 40 km. High-speed fotometer metingen blijkt dat de duur van de sprites slechts een paar milliseconden is. Huidige sterk aanwijzingen dat sprites netcongestieproblemen optreden in rottend gedeelten van onweersbuien en zijn gecorreleerd met grote positieve wolk-grond knippert. De optische intensiteit van sprite clusters, geschat door vergelijking met getabelleerde stellaire intensiteiten, is vergelijkbaar met een matig heldere auroral boog. De optische energie is ongeveer 50 10– kJ per gebeurtenis, met een overeenkomstige optische kracht van gehonoreerd MW. Ervan uitgaande dat optische energie vormt 10 ⁻³ van het totaal voor de gebeurtenis, de energie en kracht zijn op de orde van 10–100 MJ en 5–50 GW, respectievelijk. Vroege onderzoek rapporten voor deze gebeurtenissen waarnaar ze door een verscheidenheid van namen, met inbegrip van opwaartse lightning, opwaartse lozingen, wolk-naar-stratosfeer lozingen en cloud-naar-ionosfeer lozingen. Nu ze gewoon worden aangeduid als sprites, een grillige term die oproept een gevoel van hun vluchtige aard, terwijl tegelijkertijd de resterende onbevooroordeelde over fysieke processen die nog moeten worden bepaald. Vergelijk blauwe stralen.