Beeldhouwkunst is driedimensionale kunst gemaakt door een van vier fundamentele processen. Deze zijn snijwerk (in steen, hout, ivoor of bot); boetseren in klei; modellering (in klei of wax) en vervolgens het model te gieten in brons; de bouw van (een twintigste-eeuwse ontwikkeling). De vroegst bekende menselijke artefacten herkenbaar als wat wij zou sculptuur datum aanroepen vanuit de periode bekend als de boven-paleolithicum, die ongeveer van 40.000 tot 10.000 jaar geleden is. Deze objecten zijn kleine vrouwelijke figuren met bolvormige borsten en billen gesneden uit steen of ivoor en vruchtbaarheid cijfers worden beschouwd. De meest bekende van hen staat bekend als de Venus van Willendorf (de plaats in Oostenrijk waar het werd gevonden in 1908). Sculptuur bloeide in het oude Egypte van ongeveer 5.000 jaar geleden en in het oude Griekenland van ongeveer 2.000 jaar later. In Griekenland bereikte wat wordt gezien als een hoogtepunt van perfectie in de periode van ongeveer 500-400 BC. Op dat moment, alsmede maken van gesneden beeld, bracht de Grieken de techniek van gieten beeldhouwwerk in brons aan een hoge graad van verfijning. Na de val van het Romeinse Rijk de techniek van het brons gieten was bijna verloren maar kan, samen met gesneden sculptuur, onderging een grote opleving in de Renaissance. In de twintigste eeuw ontstond een nieuwe manier van het maken van sculptuur met de kubistische constructies van Picasso. Dit waren stilleven onderwerpen gemaakt van schroot (gevonden) materialen aan elkaar gelijmd. In moderne kunst werd geconstrueerd sculptuur in verschillende vormen een grote stroom. (Constructivisme; Assemblage; Milieu; Installatie; Minimal art; Nieuwe generatie beeldhouwkunst. ) Technieken gebruikte opgenomen lassen metaal, geïntroduceerd door Julio González, die ook geleerd tot Picasso. (Zie ook bijvoorbeeld David Smith; Reg Butler. )