Economische groei maakt min of meer gelijke kansen? Ongelijke samenlevingen min of meer langzaam dan degenen gelijk groeien? Economen hebben gedebatteerd over deze vragen voor zolang iedereen zich kan herinneren. Een probleem is welke soort van ongelijkheid zaken eens: gelijkheid van resultaat (dat wil zeggen, inkomen) of kans? Een andere is dan hoe om het te meten. Gelijke kansen, die in theorie, zou moeten een verschil aan de groei, maken want het is over het geven van mensen de kans om de meeste van hun menselijk kapitaal, is waarschijnlijk voorbij de capaciteit van statistici zorgvuldig analyseren. De meest gebruikte maatregel van inkomensongelijkheid is de Gini-coëfficiënt. Het bewijs suggereert dat extreme armoede meer kans om te vertragen groei dan inkomensongelijkheid zelf. Dit is omdat zeer arme mensen niet het onderwijs dat zij nodig hebben kopen om ze te rijker worden en hun kinderen kunnen worden gedwongen afzien van onderwijs om te werken voor geld. Economische groei heeft in het algemeen verminderd ongelijkheid binnen een land. Dit is ten dele als gevolg van herverdelende belasting- en uitkeringsstelsels systemen, die zo belangrijk is dat ze kunnen nu het veroorzaken van tragere groei in sommige landen zijn geworden. De beschikbaarheid van welzijn voordelen kunnen hebben ontmoedigd werklozen van het zoeken naar een betere baan; en de hoge belastingen moest betalen voor de voordelen kunnen hebben ontmoedigd sommige rijke mensen uit werken zo hard als ze onder een vriendelijker fiscaal regime zou hebben gedaan. Echter de nieuwe economie ongelijkheid in rijke landen verbreden weer, dankzij haar vermeende winnaar-takes-all verdeling van de financiële beloningen kan zien.