Een theorie van de grammatica ontwikkeld door Charles Fillmore, Paul Kay en hun medewerkers.

Terwijl deze theorie in grote lijnen generatieve in oriëntatie is, daarin de scène voor de ontwikkeling van cognitief realistische theorieën van constructiegrammatica die de centrale thesis van Fillmore en Kay van aanpak aangenomen. Deze thesis is het standpunt dat de grammatica kan worden gemodelleerd in termen van constructies in plaats van 'woorden en regels'. Dus Fillmore en Kay ontwikkeld de symbolische thesis als basis voor een theorie van de grammatica. In het bijzonder constructiegrammatica is ingegeven door het feit dat bepaalde complexe grammaticale constructies, in het bijzonder idiomatische uitdrukkingen zoals de emmer schoppen of werpen in de handdoek, hebben zin dat niet kan worden voorspeld op basis van hun sub-parts en kan daarom 'opgeslagen geheel' in plaats van 'gebouwd vanaf nul'. Fillmore en Kay geschreven twee klassieke constructiegrammatica documenten welke gepresenteerde casestudies van de laat alleen bouw en de wat is X Y bouw doen.

Een van de opvallende kenmerken van constructiegrammatica is dat dit model is 'monostratal': die bevat slechts één niveau van syntactische vertegenwoordiging in plaats van een reeks structuren verbonden door transformaties: een functie die de theorie van de grammatica in de formele taalkunde zoals generatieve modellen van grammatica kenmerkt. Bovendien de vertegenwoordigingen in de bouw grammatica bevatten niet alleen de syntactische informatie, maar ook de semantische informatie met betrekking tot argumentstructuur als pragmatische informatie.