Als een term in de kunst verwijst geschiedenis en kritiek naar de min of meer directe overname in een work of art van een echte object of zelfs een bestaande werk van kunst. De praktijk kan worden bijgehouden terug naar de kubistische collages en constructies van Picasso en Georges Braque gemaakt van 1912, in welke echte objecten zoals kranten werden opgenomen om zichzelf vertegenwoordigen. Toe-eigening ontstond veel verder in de readymades gemaakt door de Franse kunstenaar Marcel Duchamp uit 1915. Meest beruchte van deze was fontein, een mannen urinoir ondertekend, met een adellijke titel, en gepresenteerd op een voetstuk. Later, surrealisme maakte ook uitgebreide gebruik van toe-eigening in collages en objecten, zoals Salvador Dalí kreeft telefoon. In de late jaren 1950 geëigende afbeeldingen en objecten verschijnen uitgebreid in het werk van Jasper Johns en Robert Rauschenberg, en Pop-art. Echter de term lijkt te zijn gekomen in gebruik specifiek met betrekking tot bepaalde Amerikaanse kunstenaars in de jaren tachtig, met name Sherrie Levine en de kunstenaars van de Neo-Geo groep met name Jeff Koons. Sherrie Levine gereproduceerd als haar eigen werk andere kunstwerken, waaronder schilderijen van Claude Monet en Kasimir Malevich. Haar doel was het creëren van een nieuwe situatie, en daarom een nieuwe betekenis of een reeks van betekenissen, voor een vertrouwd beeld. Toe-eigening kunst doet vragen rijzen van originaliteit, authenticiteit en auteurschap, en behoort tot de lang modernistische traditie van kunst die de aard vragen of de definitie van kunst zelf. Toe-eigening kunstenaars werden beïnvloed door de 1934 essay van de Duitse filosoof Walter Benjamin, het kunstwerk in de leeftijd van mechanische reproductie, en hedendaagse steun van de Amerikaanse criticus Rosalind Krauss in haar 1985 boek de originaliteit van de Avant-Garde and Other Modernist Myths gekregen. Krediet heeft is gebruikt uitgebreid door kunstenaars sinds de jaren tachtig.