Literaire kritiek verwijst deze term naar de heropleving van de houding en stijlen van meningsuiting van de klassieke literatuur. Het is over het algemeen gebruikt om te beschrijven een periode in de Europese geschiedenis begint in de late 17e eeuw en duurzame tot ongeveer 1800. In zijn zuiverste vorm, neoclassicisme betekende een terugkeer om te bestellen, verhouding, terughoudendheid, logica, nauwkeurigheid en decorum. In Engeland, waar neoclassicisme misschien meest populaire was, dat het gevolg van de invloed van de zeventiende-eeuwse Franse schrijvers, met name toneelschrijvers. Neoklassieke schrijvers reageerde meestal tegen de intensiteit en het enthousiasme van de Renaissance. Ze schreef werken dat beroep aan het intellect, met behulp van taal en klassieke literaire vormen zoals satire en de ode verheven. Neoklassieke werken werden vaak geregeerd door de klassieke doel van instructie.

Engelse neoclassicists opgenomen Alexander Pope, Jonathan Swift, Joseph Addison, Sir Richard Steele, John Gay en Matthew Prior; Franse neoclassicists inbegrepen Pierre Corneille en Jean-Baptiste Moliere