De extreme is een complex psychologische, filosofische en taalkundige concept ontwikkeld door Julia Kristeva in haar 1980 boek bevoegdheden of Horror. Ze gedeeltelijk was beïnvloed door de eerdere ideeën van de Franse schrijver, denker en dissident Surrealist, Georges Bataille. Het kan heel eenvoudig worden gezegd dat de extreme bestaat uit die elementen, met name van het lichaam, dat overtreedt en dreigen ons gevoel van reinheid en fatsoen. Kristeva zelf commentaar 'weigeren en lijken show me wat ik permanent stuwkracht opzij om te kunnen leven'. In de praktijk de extreme dekt alle lichaamsfuncties, of aspecten van het lichaam, die worden geacht onzuiver of ongepaste voor openbare vertoning of discussie. De extreme heeft een sterke feministische context, in dat vrouwelijke lichaamsfuncties in het bijzonder 'abjected' door een patriarchale sociale orde zijn. In de jaren tachtig en negentig veel kunstenaars zich bewust werd van deze theorie en het weerspiegeld in hun werk. In 1993 het Whitney Museum, New York, geënsceneerd een tentoonstelling met een adellijke titel extreme kunst: Repulsion en verlangen in American Art, die gaf de term een bredere munt in de kunst. Cindy Sherman wordt gezien als een belangrijke bijdrage aan de extreme in de kunst, ook zo vele anderen met inbegrip van Louise Bourgeois, Helen Chadwick, Paul McCarthy, Gilbert & George, Robert Gober, Carolee Schneemann, Kiki Smith en Jake en Dinos Chapman.