Een NAVO defensie voorstel uitgerold op de 2012 NAVO-top in Chicago om de gevolgen van de wereldwijde economische teruggang door het bundelen van activa uit EU-landen om meer robuuste verdediging mogelijkheden maken. Het programma is gericht op het handhaven van de NAVO inzetbare militaire kracht terwijl de leden landen om meer te doen met minder door middelen te delen de beschikbare verdediging in het tijdperk van soberheid.

Samen, de 27 NAVO-leden, met uitzondering van de Verenigde Staten besteden ongeveer 300 miljard dollar per jaar op de verdediging, maar het geheel is veel minder dan de som van de delen. Zoals aangetoond in conflicten van Afghanistan en Libië, ondanks het feit dat meer dan 1,5 miljoen mannen en vrouwen in uniform en operationele honderden of zelfs duizenden tanks, vliegtuigen, schepen en helikopters, het is zeer moeilijk voor de NAVO om te implementeren en ondersteunen zelfs een matig en middelgrote kracht. In belangrijke gebieden zoals luchtfoto tanken vliegtuigen, onbemande voertuigen, elektronische oorlogvoering en precisiewapens, heeft het Bondgenootschap managementmodel en lopende tekorten. In deel, dit is een functie van elk lid van het Bondgenootschap een volledig soevereine natie die vrij veel koopt wat het wil en al dan niet deel te nemen aan een bewerking kunt kiezen.