Een deelgebied van de economie, gebaseerd, vaak losjes, op de ideeën van Keynes, gekenmerkt door een geloof in actieve regering en achterdocht van de marktresultaten. Het dominante werd in de 30 jaren na de Tweede Wereldoorlog en vooral tijdens de jaren 1960, toen fiscaal beleid werd groter-uitgaven en losser in de meeste ontwikkelde landen als beleidsmakers probeerde te doden van de conjunctuurcyclus. Tijdens de zeventig, grote schaal de schuld voor de stijging van de inflatie, Keynesiaans beleid geleidelijk gaf manier om monetarisme en micro-economisch beleid, die veel aan de neoklassieke economie dat Keynes verschuldigd was soms tegen. Toch het idee dat de overheidsuitgaven en belastingen een cruciale rol hebben te spelen managing vraag, om te komen tot volledige werkgelegenheid, bleef in het hart van macro-economisch beleid in de meeste landen, zelfs na de monetaristische en aan de aanbodzijde revolutie van de jaren tachtig en negentig. Onlangs, een school van nieuwe, meer pro-markt Keynesiaanse economen is ontstaan, te geloven dat de meeste markten, maar soms werken slechts langzaam.