Een digitaal opslag-apparaat dat geschikt is voor het opslaan van een grote hoeveelheden gegevens en die gebruik maakt van dezelfde methode als die zich heeft ontwikkeld in de natuur om computergegevens te lezen en te schrijven. Het apparaat converteert eerst binaire gegevens van de computer in een DNA-sequentie met de vierletterige genetische alfabet van Cs, Gs, en Ts en een digitale barcode die zijn locatie in het oorspronkelijke bestand vastlegt, en de informatie opslaat in een kleine glazen chip met delen van chemisch gesynthetiseerde DNA aan de oppervlakte. Een aparte module leest dan de informatie en decodeert het dan naar een door de computer leesbare indeling.

In tegenstelling tot de magnetische band, die binnen tien jaar degradeert, is DNA robuust materiaal dat tienduizenden jaren kan meegaan. Een DNA-archief vereist ook geen constante aanvoer van elektrisch vermogen, zoals vaste schijven.

In theorie kan een beker vol met DNA tot 100 miljoen uren van high-definition video opslaan- het equivalent van elke film- en TV-programma ooit gemaakt.

Wetenschappers ontwikkelden het DNA-station wetende dat de genetische code miljarden gigabytes in een enkele gram verpakt. Het is ook een krachtige manier om informatie op te slaan, omdat we DNA kunnen extraheren uit beenderen van uit de oudheid stammende mammoeten die dateren van tienduizenden jaren geleden, en die kunnen doorgronden.