Դեկարտի «փաստարկների» (տես կարտեզյան կասկածը) տեսույթունը ի վերջո ստիպեց բազմաթիվ փիլիսոփաների (հատկապես տրամաբանական էմպիրիկներին) ընդունել ֆենոմոնալիզմը և սոլիպսիզմը: Վիտգենշտայնը պնդում էր (հակառակ սրան), որ նման տեսակետն, ըստ էության, բերում է մասնավոր լեզվական արգումենտի ձևավորմանը (սա լեզու է, որի միջոցով ֆենոմոնալիստ-սոլիպսիստ փիլիսոփանները հայտարարում են, թե ինչ գիտեն իրենք զուտ մասնավոր փորձի բովանդակությամբ): Վիտգենշտայնը պնդում է, որ զուտ մասնավոր լեզվական արգումենտի ձևավորումն իրոք հնարավոր չէ (լեզուն էականորեն առարկայական և սոցիալական բնույթի է):