Kitsch is het Duitse woord voor trash. Ergens in de jaren 1920 werd het gebruikt in het Engels om te beschrijven met name goedkoop, vulgair en sentimentele vormen van populaire en commerciële cultuur. In 1939 publiceerde de Amerikaanse kunstcriticus Clement Greenberg een beroemde essay getiteld 'Avant-Garde and Kitsch'. Daarin hij gedefinieerd kitsch en onderzocht het verband met de hoge kunst traditie zoals voortgezet in de twintigste eeuw door de avant-garde: ' waar er een avant-garde is, over het algemeen vinden we ook een achterhoede. True genoeg — gelijktijdig met de ingang van de avant-garde, een tweede nieuwe cultureel fenomeen verscheen in de industriële West: datgene waarnaar de Duitsers de prachtige naam van Kitsch geven: populaire, commerciële kunst en literatuur met hun chromeotypes, tijdschriftdekking, illustraties, advertenties, glad en pulp fiction, strips, muziek van Tin Pan Alley, tapdansen, Hollywood-films, etc, etc. ' meer actuele voorbeelden van kitsch plastic of porselein modellen van de late Diana zou kunnen zijnPrinses van Wales, Japanse manga-strips en het Hello Kitty bereik van koopwaar, vele computer games, het geheel van Las Vegas en Disneyland, en de hoog-glans zachte porno van Playboy magazine. Greenberg zag kitsch als het tegenovergestelde van hoge kunst maar vanaf ongeveer 1950 kunstenaars begon te nemen een serieus geïnteresseerd in de populaire cultuur, resulterend in de explosie van Pop art in de jaren zestig. Deze betrokkenheid met kitsch doorgegaan met het aan de oppervlakte in bewegingen zoals de Neo-Geo en in het werk van kunstenaars zoals John Currin of Paul McCarthy.