Een gebied van dikke verf, of het bitmappatroon, in een schilderij. Eerste merkbaar in Venetiaanse Renaissance schilders Titiaan en Tintoretto, en vervolgens in de Barokke schilderkunst, bijvoorbeeld Rubens. Steeds meer opmerkelijk in het negentiende-eeuwse landschap, natuuronderzoeker en romantische schilderij. Gebruik van impasto werd min of meer verplicht in de moderne kunst zoals de weergave pakte dat het oppervlak van een schilderij moet hebben zijn eigen werkelijkheid eerder dan enkel een soepele venster in een illusionistisch wereld buiten wordt. Met dit ging het idee dat de textuur van verf en de vorm van de brushmark zelf kunnen gevoel, dat ze een soort handschrift zijn te leggen, dat zij direct van de kunstenaar emoties of reactie op het onderwerp uitdrukken kunnen. (Zie ook kunstprojecten.) Een schilderij in welke impasto is een opvallende kenmerk kan ook gezegd dat schilderkunstige. Deze term draagt de implicatie dat de kunstenaar is gulzig in de manipulatie van de olie verf zelf en ten volle gebruik te van de zintuiglijke eigenschappen maken. Het idee dat de kunstenaar voorgrond de aangeboren kwaliteiten van de materialen van het werk moet als onderdeel van de inhoud ervan een centraal in de moderne kunst is, en is samengevat in de waarheid van de zin aan materialen (Zie ook directe gravure).