Een regeling te zorgen voor de classificatie van de hydrografie van de oceanen ontwikkeld door Montgomery in de late jaren 1930. Ontwikkelde hij dit zag hij in de eerdere core laag methode van Wust beperkingen wilt opheffen. In deze methode variabele eigenschappen (b.v. zoutgehalte, temperatuur, enz.) zijn onderzocht op oppervlakken van constante potentiële dichtheid waarlangs het wordt aangenomen dat maximale mengen en stroom voordoen. De variaties in de diepte van dergelijke oppervlakken kunnen ook worden gebruikt als een diagnostisch hulpprogramma voor het lokaliseren van Geostrofische stromingen aangezien snelle veranderingen in de diepte indicatief van hun aanwezigheid zijn.

De isopycnal-methode werd oorspronkelijk toegepast zodanig dat alle dichtheden werden berekend ten opzichte van het oceaanoppervlak, d.w.z. als sigma-t of sigma - . Dit werd later gewijzigd toen het werd gevonden dat, dankzij de niet-lineariteit van de toestandsvergelijking voor zeewater, maximale waarden ruim boven de oceaan bodem - ogenschijnlijk betekenende een hydrostatische instabiliteit zou kunnen bestaan. Het probleem werd gecorrigeerd door het gebruik van potentiële dichtheden berekend ten opzichte van verschillende druk zoals is vereist door de situatie, dat wil zeggen sigma-1 voor dichtheden opzichte van 1000 decibars (db), sigma-2 voor 2000 db, enz., een procedure die is vandaag nog steeds gevolgd.