Kan worden gedefinieerd als kunst door vrouwen kunstenaars bewust gemaakt in het licht van de ontwikkelingen in de kunsttheorie van de feministische sinds ongeveer 1970. In 1971 publiceerde de kunsthistoricus Linda Nochlin een baanbrekende essay 'Waarom hebben er zijn geen grote Women Artists?'. Hierin onderzocht ze de sociale en economische factoren die getalenteerde vrouwen had verhinderd verwezenlijking van dezelfde status als hun mannelijke tegenhangers. Door de jaren tachtig gingen kunsthistorici zoals Griselda Pollock en Rozsika Parker verder te onderzoeken van de taal van de kunstgeschiedenis met haar geslacht-geladen termen als oude meesters en meesterwerk. Zij ondervraagd de centrale plaats van de monumentale begraafplaats in de westelijke canon, vragen waarom mannen en vrouwen zo verschillend zijn vertegenwoordigd. In zijn 1972 boek manieren van zien de marxistisch criticus John Berger had gesloten ' mannen kijken naar vrouwen. Vrouwen kijken zelf wordt gekeken '. Met andere woorden repliceert westerse kunst de ongelijke relaties al ingebed in de samenleving. Feministische kunst gevolgd een soortgelijk traject. In wat soms bekend als eerste golf feministische kunst staat, revelled vrouwelijke kunstenaars in vrouwelijke ervaring, verkennen van vaginale beelden en menstruele bloed, poseren naakt als godin cijfers en uitdagend gebruik van media zoals borduurwerk dat had beschouwd als 'women's work'. Een van de grote iconische werken van deze fase van de feministische kunst is Judy Chicago The Dinner Party, 1974-79. Later feministische kunstenaars deze aanpak verworpen en probeerde te onthullen de oorsprong van onze ideeën van vrouwelijkheid en vrouwelijkheid. Zij het idee van vrouwelijkheid als een maskerade vervolgd — een set van poses goedkeuring door vrouwen om te voldoen aan sociale verwachtingen van vrouwelijkheid.