In gewone gebruik verwijst "bureaucratie" naar een complexe, gespecialiseerde organisatie (met name een gouvernementele organisatie) samengesteld uit niet-gekozen, hoog opgeleide professionele beheerders en griffiers gehuurd op een full-time basis administratieve diensten en taken uit te voeren. Bureaucratische organisaties zijn opgesplitst in gespecialiseerde afdelingen of ministeries, toegewezen aan elk van die verantwoordelijkheid voor het nastreven van een beperkt aantal van de vele officiële doelstellingen en beleid van de regering — die vallen binnen één relatief smalle domein met het domeinfunctionaliteitsniveau. De afdelingen of ministeries zijn onderverdeeld in afdelingen die elk toegewezen nog meer gespecialiseerde verantwoordelijkheden voor de voltooiing van verschillende gedeelten of aspecten van het departement algemene taken, en deze divisies bestaan op hun beurt van meerdere agentschappen of bureaus met zelfs meer minutieus gespecialiseerde functies (en hun eigen onderverdelingen). Bureaucratic organisaties altijd vertrouwen zwaar op het beginsel van de hiërarchie en rang, waarvoor een duidelijke, ondubbelzinnige keten van commando via welke "hogere" ambtenaren toezicht houden op de "lagere" ambtenaren, die natuurlijk toezicht op hun eigen ondergeschikte beheerders binnen de verschillende onderverdelingen en sub onderverdelingen van de organisatie. Bureaucratische organisaties zijn meestal charcterized door veel aandacht besteed aan de nauwkeurige en stabiele afbakening van autoriteit of bevoegdheid tussen de verschillende ondereenheden en onder de ambtenaren die bestaan uit hen, die is gedaan vooral door te eisen dat de organisatie van werknemers om te opereren strikt volgens de vaste procedures en gedetailleerde regels ter routinize van bijna alle besluitvorming. Sommige van de meest belangrijke van deze regels en procedures kan worden opgegeven in wetten of decreten uitgevaardigd door de hogere "politieke" autoriteiten zijn bevoegd voor de officiële doelstellingen en algemene beleid voor de organisatie instellen, maar hoogste classificatieniveau (en zelfs gemiddeld niveau) bureaucraten zijn meestal gedelegeerde aanzienlijke discretionaire bevoegdheden voor het uitwerken van hun eigen gedetailleerde regels en procedures. Omdat de stimulerende structuur van bureaucratische organisaties grotendeels betrekking hebben op strikte naleving van formele regels te belonen en straffen onbevoegde afwijkingen van operationele standaardprocedures (in plaats van zich te concentreren op measureable individuele bijdragen naar daadwerkelijk bereiken van de organisatie politiek toegewezen doelstellingen), dergelijke organisaties hebben de neiging te baseren zeer zwaar op uitgebreide schriftelijke records en gestandaardiseerde formulieren, die dienen hoofdzakelijk voor het documenteren van het feit dat alle beslissingen over individuele "gevallen" werden genomen in overeenstemming met goedgekeurde richtsnoeren en procedures in plaats van alleen maar als gevolg van de persoonlijke voorkeuren of subjectieve oordeel van de betrokken individuele bureaucraat. De klassieke sociaal-wetenschappelijke analyse van bureaucratie was die van de pioneer socioloog Max Weber in zijn 1922 boek economie en samenleving. Weber, zoals de goede Duitser was, hij geloofde dat een permanente, goed opgeleide, gewetensvolle, "niet-partijgebonden," Pruisische-stijl bureaucratie professioneel inzetten voor uitvoering van wat de legitieme leiders van de staat zou kunnen komen op besluiten de beste organisatie-vorm was nog voor de rationele en efficiënte uitoefening van collectieve sociale doelstellingen in een moderne samenleving met een gespecialiseerde en zeer complexe verdeling van de arbeid ontdekt. In zijn geschriften, Weber aanzienlijke aandacht besteed aan manieren waarop de geleidelijke evolutie van moderne bureaucratische methoden en waarden geholpen om de formidabele hinderpalen voor de economische ontwikkeling, sociale vooruitgang tonen en politieke stabiliteit dat die inherent zijn aan de veel minder professionalized en gesystematiseerd geweest praktijken van overheid in feodale Europa en de meeste andere premoderne samenlevingen. Terwijl de meeste andere sociale wetenschappelijke studenten van bureaucratie hebben erkend het historische belang van bureaucratische organisatie-technieken bij het maken van de krachtige, gecentraliseerde natiestaten (en andere zeer grote organisaties zoals moderne zakelijke ondernemingen en vakbonden) die overheersen de geïndustrialiseerde wereld van de 20e eeuw, het is eerlijk om te zeggen dat zij over het algemeen aanzienlijk minder eenzijdig goed te keuren van bureaucratie zijn dan Weber was. Ondanks hun vele voordelen voor het efficiënt en effectief omgaan met routine, terugkerende problemen in een vrij stabiele en voorspelbare omgeving, bureaucratische methoden hebben ook hun donkere kant. Hired en grotendeels op basis van educatieve geloofsbrieven en anciënniteit binnen de organisatie bevorderd en beschermd door civiele dienst personeel praktijken ontworpen om te bieden een hoge mate van werkzekerheid, bureaucratische ambtenaren de neiging om zeer goed worden geïsoleerd van verantwoordelijkheid voor de externe gevolgen van hun beslissingen en acties zolang ze formeel binnen de voorgeschreven procedures blijven. Dergelijke sociologen als Robert K. Merton en Michel Crozier hebben aangetoond dat de druk op ambtenaren om te voldoen aan vaste regels en gedetailleerde procedures, wanneer toegevoegd aan de smalle verantwoordelijkheden van zeer gespecialiseerde agentschappen voor het nastreven van slechts een select groepje van de vele doelstellingen die regering heeft gesteld, vrij regelmatig bureaucraten om defensief, Star en helemaal niet reageert op de individuele noden en bekommernissen van de particuliere Europese burgers en buiten organisaties waarmee zij in professional komen contact opnemen met leidt. ("Dat is niet mijn departement. ik kan u niet helpen. ") Omdat de salarissen en de vooruitzichten op promotie van ambtenaren in grote bureaucratieën zelden afhangen van meetbaar succes of efficiëntie van de organisatie in haar grotere doelstellingen (die vaak bijzonder moeilijk om te meten in overheidsinstellingen en andere organisaties zonder winstoogmerk gericht dat het gebrek aan een duidelijke "bottom line") en elke afwijking van gevestigde routines altijd toestemming van externe hogere niveaus van de hiërarchie vereist, grote bureaucratische organisaties de neiging om zeer trage en omslachtige in belangrijke politieke beslissingen (de "schuiven" verschijnsel) en zijn met name saai-droog te erkennen en te reageren op de gevolgen van grote veranderingen in de economische, sociale en technologische voorwaarden en omstandigheden buiten de organisatie zelf. Individuele ambtenaren onder bureaucratische incentive systemen vaak vinden het in hun eigen beste belangen te strikt houden aan interne regels en formaliteiten op een rituele manier, met andere woorden, gedragen alsof "juiste procedure" waren belangrijker dan de grotere doelen voor het dienen van hun klanten of het grote publiek dat ze zogenaamd zijn ontworpen om te bereiken (het fenomeen van de "red tape").